Het verhaal
Moeilijke woorden zijn gemarkeerd met geel.
Egbert zit aan zijn bureau. Zijn geschiedenisboek ligt open, maar zijn gedachten zijn bij de PlayStation in de woonkamer. Morgen heeft hij een toets over de Franse Revolutie, over koning Lodewijk de zestiende en zijn vrouw, Marie-Antoinette. Vier pagina’s tekst vol jaartallen, oorlogen en moeilijke namen. Zijn concentratievermogen voelt al op voordat hij begint.
Zijn vrienden zijn bij Peter thuis. Op Snapchat ziet hij ze lachen, gamen en chips eten. Egbert voelt zich opgesloten, alsof hij iets mist. Zijn vader heeft hem net een lange toespraak gegeven over verantwoordelijkheid en discipline. “Vandaag zaaien is morgen oogsten,” zegt hij. Egbert knikt, maar zijn hoofd zit bij Fortnite, niet bij Frankrijk.
Hij probeert te leren, echt. Maar telkens wordt hij slachtoffer van zijn eigen afleiding. Dezelfde alinea leest hij drie keer. De woorden glijden langs hem heen als regen langs glas. Hij zucht, kijkt naar buiten en denkt: morgen lees ik het nog wel een keer. Na een uur is zijn tijd verspild en zijn motivatie verdampt.
De volgende dag gonst het in de klas. Peter grapt met zijn vrienden. Egbert zwijgt. De docent deelt de toetsen uit. Vijftien vragen. Egbert ademt diep in. Eerste vraag: “Hoe heet de vrouw van Lodewijk XVI?” Hij fronst. Dit heb ik gelezen. Hij schrijft aarzelend: Marie… Ant… iets. Tweede vraag: “Wat was Lodewijks grootste hobby?” Hij bijt op zijn pen. Jagen? Of was dat zijn vader? Zijn hartslag versnelt. Hij voelt de druk van zijn eigen nalatigheid.
WhatsApp • Peter + groep
Peter lijkt zelfverzekerd. Zijn pen glijdt over het papier. Binnen twintig minuten is hij klaar. Egbert kijkt opzij en denkt: wow, Peter is slim. Maar diep vanbinnen weet hij, snelheid is geen kennis en zekerheid is geen waarheid.
Egbert worstelt door tot het einde. Hij is als laatste klaar. Terwijl hij zijn toets inlevert, knaagt de zelfreflectie. Ik had dit kunnen weten. Ik heb het gelezen. Waarom is het niet blijven hangen?
Na de les komen Peter en zijn vrienden lachend de gang op. “Dat ging best makkelijk,” zegt Peter. Egbert glimlacht zwak. “Ja, ging wel.” Binnenin weet hij beter.
Een dag later komen de cijfers. Egbert: 5,7. Peter: 2,0. Peter kijkt verbaasd. “Huh, jij zei toch dat je had geleerd?” Egbert knikt. “Ja, een heel uur.” Hij zegt het rustig. Vanbinnen weet hij dat het niet helemaal waar is. Hij heeft geleerd, maar niet echt.
Peter haalt zijn schouders op. “Ach, geschiedenis is niet belangrijk. Ik heb mijn online business, ik verdien geld terwijl ik slaap. Ik word heus geen geschiedenisdocent.” Egbert zegt niets. De woorden van zijn vader klinken in zijn hoofd. Hij voelt dat er iets niet klopt in wat Peter zegt. Iets tussen waar en bijna waar, een halve waarheid.
Hij had makkelijk een acht kunnen halen, misschien zelfs een tien. Zijn vader had gelijk: gehoorzaamheid is niet alleen doen wat gevraagd wordt, maar het met je hele hart doen.