De bijbaan-belofte

Het verhaal

Moeilijke woorden zijn gemarkeerd met geel.

De geur van versgebakken wafels hangt in de lucht. De ijssalon vult zich met zomerse stemmen. Lotte zet een hoorntje recht en glimlacht naar de toerist voor haar. Achter de toonbank hangt een bord met de tekst Betrouwbaarheid is goud waard. Eerlijk gezegd had ze daar nooit lang bij stilgestaan. Vandaag voelt die zin zwaarder.

Bij het afsluiten kijkt meneer Vermeer haar aan. Morgen om tien uur weer, zegt hij. Lotte knikt. Ja, ik ben er. Ze meent het. Ze houdt van dit werk, van het ritme en van de rust die het haar geeft na school. Op weg naar huis trilt haar telefoon. Nova stuurt een bericht over een festivalcrew met goede betaling, backstage pas en gratis eten. Jij moet mee, schrijft ze. Lotte’s hart slaat iets sneller.

Ze leest de berichten opnieuw. Te braaf, appt Finn even later. Lotte voelt een prik. Iets in haar wil laten zien dat ze spontaan kan zijn. Vrij, een beetje impulsief. Tegelijk groeit er een dilemma. Gaat ze met haar vrienden mee of houdt ze vast aan haar woord. Hart of hoofd. Plezier of belofte.

Thuis zakt ze op de bank naast haar moeder, die een boek leest. Je kijkt alsof je ruzie hebt met jezelf, zegt haar moeder. Lotte vertelt dat Nova en Finn naar het festival gaan. Ze heeft toegezegd te werken. Is één dagje missen echt zo erg.

Haar moeder legt het boek weg. Weet je wat een belofte is, vraagt ze. Lotte haalt haar schouders op. Iets wat je zegt, misschien. Het is meer dan woorden, antwoordt haar moeder. Een belofte is een overeenkomst tussen wat je zegt en wat je doet. Als je die breekt, breekt er iets in jou, niet alleen bij de ander. Lotte kijkt naar de vloer. Maar iedereen zegt wel eens af, mompelt ze. Dan kun jij laten zien dat jij niet iedereen bent, zegt haar moeder rustig.

De volgende ochtend is het drukker dan normaal. De zon laat het ijs fonkelen in de vitrine en het belletje boven de deur blijft maar rinkelen. Meneer Vermeer loopt afgepeigerd heen en weer. Bedankt dat je kwam, zegt hij. Twee anderen hebben afgezegd. Lotte voelt iets warms opkomen. Het is waardigheid, niet omdat iemand kijkt maar omdat ze weet dat ze deed wat juist is.

Op de fiets terug naar huis hoort ze in de verte het festival dreunen. Het klinkt verleidelijk maar ook ver weg en leeg. Haar handen ruiken naar vanille en suiker. De wind voelt koel en helder. Thuis pakt ze haar notitieboek en schrijft: Trouw is kiezen voor wat blijft, niet voor wat lonkt. Ze sluit haar ogen en merkt dat er rust is.